Είσαι το ποίημα που δεν μπορώ να του κρυφτώ
Δεν ξέρω αν φοβήθηκα
σίγουρα όμως αυτολογοκρίθηκα
Είσαι το ποίημα, που καιρό, ψάχνω τρόπο να γράψω
βρήκα τον τίτλο
μα μέχρι τώρα ούτε λέξη
...ίσως όταν τελείωσει...να σε τσαλακώσω...στη φωτιά της λήθης να σε κάψω...
...σαν άκαρδος άσωτος πατέρας...που έδιωξε για πάντα μακριά τον άξιο υιό...
Είσαι όλα αυτά που είμαι
κ'ίσως θέλω να τους κρυφτώ
Είσαι η αλήθεια μου
που ίσως δεν βρω
θάρρος κ'λέξεις
να εκφράσω
Είσαι ο καθρέφτης
στα μάτια του κόσμου
που αντικρύζω
κ'τρομάζω
...τρομάζω...τρομάζω για'μένα...τρομάζω για όσα μου μοιάζουν ξένα...
...κάποτε προσπάθησα ν'αφουγκραστώ
το λουλούδι που έκοψα...
...το κύμα...που του αντιστάθηκα...
...τ'αγέρι που άφησα
τα σωθικά μου
να πλημμυρίσει...
...κ'ακόμη προσπαθώ
δύναμη να βρω
ν'αντέχω
την ψυχή μου
ν'ακούω
...να μην κρύβομαι απ΄τον ήλιο...κ'το φεγγάρι ν'απολαμβάνω...
...να πάψω να αισθάνομαι ενοχές όταν χαμογελάω...
...να μην κρύβομαι...όταν κλαίω...
3-9-2011
